Strona Olsztynka

Jego przodkowie z rodu Beneckcndorf wywodzili się od rycerzy krzyżowych, którzy osiedlili się w Prusach. Nazwisko Hindenburg było następstwem związków małżeń­skich w XVIII wieku. Urodzony w Poznaniu 2 października 1847 roku wychował się w majątku ziemskim swoich dziadków w Neudeck (Ogrodzieniec) w Prusach Wschodnich. Brał udział w wojnie z Austrią w 1866 roku, a za walkę pod Sedanem w 1870 otrzymał Krzyż Żelazny drugiej klasy. Służył w sztabie generalnym i przeszedł wszystkie szczeble kariery wojskowej. W 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Prawdziwa, niesamowita wręcz, kariera tego człowieka zaczęła się dopiero w 1914 roku, a więc gdy liczył już 67 lat. W dniu 22 sierpnia 1914 roku w Hannowerze otrzymał nominację na dowódcę VIII Armii w Prusach Wschodnich. Zwycięstwo pod Tannenbergiem i wyparcie Rosjan z Prus Wschodnich przyniosło Hindenburgowi wielką sławę i wprost nieograniczone zaufanie Niemców.
29 sierpnia 1916 roku na czele niemieckiego sztabu stanęli Hindenburg i jego zastępca, z tytułem generalnego kwatermistrza. Wierzono, że tylko oni mogą Niemcom zapewnić zwycięstwo w pierwszej wojnie światowej. Hindenburg nie odznaczał się zbytnimi zdolnościami dowódczymi. Jego najbardziej uderzającą cecha była niesłychana wytrzymałość nerwowa, pozwalająca im przetrzymać najcięższe kryzysy, symbolizująca nieugiętość niemieckiego. Wytrzymałość ta wiązała się z zadziwiającą u człowieka na tak wysokim stanowisku ciasnotą umysłową, uniemożliwiającą głębsze zrozumienie sytuacji. Istotą powodzenia Hindenburga była niepospolita umiejętność dobierania wybitniejszych dla siebie doradców np. Ludendorff, wyzyskiwania ich talentów i bezwzględnego pozbywania się ich, gdy stawali się niewygodni, przy jednoczesnym starannym unikaniu podejmowania własnych odpowiedzialnych decyzji. Mimo, ze wielu ludzi zdawało sobie sprawę z niskiej inteligencji i nielojalności Hindenburga, to jednak zachowywano to w tajemnicy i podtrzymywano jego autorytet, by nie kompromitować "najwyższego rangą i prestiżem wodza niemieckiego. W tym sensie autorytet Hindenburga stanowił kwintesencję militaryzmu niemieckiego jako zjawiska społecznego".
Hindenburg piastował funkcję szefa sztabu generalnego do końca wojny. Był zgodny co do podpisania rozejmu w listopadzie. 25 kwietnia 1925 liczący już 78 lat feldmarszałek Hindenburg został wybrany na prezydenta Rzeszy W 1932 roku doszło do ponownego wyboru na to stanowisko. Umożliwił dojście do władzy faszystom, zatwierdza­jąc w 1933 Adolfa Hitlera na stanowisko kanclerza Rzeszy.
Zmarł 2 sierpnia 1934 roku w wieku 87 lat w chwale jednego z największych bohaterów narodowych Niemiec. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Olsztynku, jak wspominano wcześniej, a ciało Hindenburga złożono w jednej z ośmiu wież gigantycznego pomnika-mauzoleum. W pogrzebie, o wybitnie wojskowym charakterze, uczestniczył Adolf Hitler już jako Führer i kanclerz Rzeszy.

B. Kuźniewski, Olsztynek. Miasto i gmina, Towarzystwo Przyjaciół Olsztynka, Olsztynek 2007, s. 104-105.