Strona Olsztynka

Drwęca zaliczana do najczystszych rzek Pojezierza Mazurskiego ma specyficzne warunki naturalne w postaci zróżnicowanego spadku wód - od bystrzyn o charakterze potoku górskiego w górnym jej biegu do prądu rzeki nizinnej.

Rezerwat powstał już w 1961 roku w celu ochrony środowiska wodnego rzeki i naturalnego tarliska rzadkich i cennych gatunków ryk (pstrąga, łososia, troci oraz certy). Obejmuje rzekę Drwęcę, wraz z jeziorami przepływowy­mi, Drwęckim i Ostrowinem, oraz na­stępujące jej dopływy w dolnym ich biegu: Grabiczka, Poborska Struga, Gryz­ła, Iławka, Elszka, Rypienica i Ruziec, łącznic z pięciometrowym pasem wzdłuż brzegów. Niestety, już od mo­mentu powołania rezerwatu, ze względu na silną antropopresję zachowanie rygorów ochrony było praktyczne niemożliwe. Większość miast i osiedli oraz wielu obiektów przemysłowych znajdujących się nad Drwęcą zrzucała bowiem do niej ścieki niedostatecznie oczyszczone. Dzisiaj można stwierdzić, że uznanie rzeki Drwęcy za rezerwat nie uchroniło jej wód przed zanieczyszczeniem. Zmalało znaczenie rzeki jako największego w Polsce rezerwatu ichtiologicznego, czego dowodem jest prawie zupełny zanik naturalnych tarlisk ryb łososiowa­tych. Ostatni okaz osobliwości rezerwatu - jesiotra zachodniego, zaobserwowano w rejonie ujścia rzeki w 1964 roku. Aktywne działania, podejmowane przez różne instytuty naukowe, organizacje, organy administracji rządowej i samorządowej, jeśli obejmą swym za­sięgiem całą zlewnię rzeki mogą stworzyć szansę na uzyskanie pożądanego stanu czystości tej rzeki.

Pod względem przyrodniczym Drwęca wraz z dopływami jest bardzo interesującym systemem rzecznym. Bierze począ­tek ze źródeł znajdujących się nie opodal malowniczej wsi Drwęck. W tej części rynna doliny Drwęcy o głębokości od K) do $0 m charakteryzuje się malowniczością i naturalnym pejzażem, przypominającym krajobraz bieszczadzki.